Beste Ria, Cees en Kitty

Francis, Ilse en Richard,

Familieleden, vrienden en oud collega’s.

 

Een bekend gezegde is dat je pas dood bent als er nooit meer aan je wordt gedacht. Gelet op de leeftijd van zijn kleinkinderen zal het nog lang duren dat er nog steeds aan Frans wordt gedacht.

 

Frans heeft een goed leven gehad, flink werken, maar wel ontspannen, goed van eten en drinken, geregeld op vakantie en dat is wat wij beschouwen als een goed leven.

 

Vorige week zondag sprak ik nog een uur met Frans, nog prima van geest maar een uitgeput lichaam moest ik concluderen. Frans was op, zo gezegd.Ria belde dinsdagavond en vertelde dat de artsen een revalidatieplan zouden gaan opstellen. Ze vond het een wonder dat Frans uit het ziekenhuis zou komen.

Niet veel uren later was Frans dood.

Wij leken zeggen dan vaak dat het een opleving was.

 

Ik leerde Frans kennen in de begin 70’er jaren, we werden toen collega’s bij de Katholieke Bond van Personeel in de Handel, later Dienstenbond FNV.

Frans kwam uit de levensmiddelen sector (Andre van Hilst later EDAH) en hij kwam bij mij over als een gemoedelijke Brabantse man, sigaretje en koffie en de bekende tongval.

Ik maakte toen een vergissing en dacht dat gemoedelijk ook stond voor gemakkelijk. Maar Frans was helemaal niet gemakkelijk, hij was moeilijk van zijn standpunt te krijgen en was erg precies en nauwkeurig. Als Frans de kans had gehad dan zou hij een jurist geworden zijn.

 

Zijn dossierkennis was groot en hij vergat nooit wat. Als een andere collega (ook ik) een dossier uit zijn kast wilde hebben dan was dat nooit gemakkelijk. Frans bewaarde alles en dat was voor collega’s die wat slordiger waren wel handig, maar Frans waakte over zij dossiers. Hij kon kort daarna je kamer inkomen en vragen of het dossier al weer teruggestopt was in zijn ladekast.

 

Hij las altijd alles, hoe dik de dossiers ook waren. Als ik in bestuursstukken alleen de conclusies en aanbevelingen las, dan kon Frans in de vergadering zeggen dat op pagina 134 een knoepert van een fout stond. Ik heb wel eens gedacht dat hij de gehele miljoenennota las. Hij las alle stukken in het weekend met een kop koffie en een sigaret. Hij heeft heel wat gele stiftpennen versleten. De gehele tekst werd bewerkt en driftig stonden er allerlei aantekeningen.

 

Als er statuten of reglementen aan de orde waren of CAO teksten dan gingen de collega’s vaak naar Frans en zeer deskundig gaf hij dan de zwakke plekken aan. Hij begon dan teksten te maken die uitblonken door lange zinnen. Frans hield van schrijven met lange halen en gelukkig kon ik het goed lezen, want anders begon de uitleg en het waarom wat er stond.

 

Van CAO onderhandelingen hield Frans niet zo, hij zat liever te besturen in de bond, PBO, de Bedrijfsverenigingen,. Pensioenfondsen of opleidingsinstituten.

Frans vond CAO onderhandelingen vaak te scherp gaan, hij hield niet zo van deze discussies en trucjes die werden toegepast.

In zijn eentje deed hij de CAO voor de melk- en zuivelhandel, hij onderhandelde op zijn kamer, een pot koffie erbij en sigaretjes. Als de melkboeren weg waren dna kon Frans zeggen, ik heb ze maar niet het mes op de keel gezet, maar het gemiddelde voorgesteld wat er overal is uitgehaald en daar waren ze mee akkoord.

In een middag was er weer een CAO bij en kon Frans de leden schrijven. Overdrijven wat nog wel eens gebeurde door in bulletins te schrijven dat na intensieve en lange onderhandelingen er een akkoord was bereikt, daar wilde hij niets mee te maken hebben.

Zijn stelling was; de leden betalen hun contributie, dus moeten wij het werk goed doen en verder geen flauwekul.

 

Frans was geen man van veel geintjes, degelijk en betrouwbaar zijn, afspraken nakomen, op tijd komen, liever een uur te vroeg dan een minuut te laat, dat waren de kenmerken waar Frans om bekend stond.

 

Ik las eens in de plaatselijke sufferd dat in de middeleeuwen in Ijsselstein 3 ridders hun werk deden, ze werden de 3 van Ijsselstein genoemd. Aangezien Freek ook in Ijsselstein woonde liet ik doorschemeren dat wij ook de drie van Ijsselstein waren.

Dat vond hij helemaal niet leuk, Frans was te serieus om daar iets lolligs mee te doen.

 

Maar was Frans serieus, hij was ook een genieter. Met name zijn vakanties - later met kinderen en kleinkinderen samen- waren gekend.

Als een bruine Surinamer kwam hij in februari terug uit de Islas Canarias.

In die tijd moesten we het voorbeeld geven om meer allochtonen aan het werk te krijgen, er waren zelfs criteria.

Lachend zeiden de collega’s dan, we tellen Frans bij de Surinamers.

 

Was hij nu altijd zo ernstig, ja eigenlijk wel. Als je met Frans ging scrabbelen dan lag de dikke van Dale naast hem, geen onzin woorden, alles volgens de regels. Volgens mij heeft Frans nooit een bekeuring gehad omdat hij zich zo keurig aan de regels hield.

Geregeld op zondagmiddag werd er met Ria en Oma gekaart met centen en stuivers, als ik binnenkwam dan moest het potje eerst af, maar dan mocht ik alvast de beste wijn uit de kast pakken.

Frans hield van licht klassieke muziek, zijn groot aantal cd’s werden intensief gebruikt. Aan popmuziek had hij een broertje dood.

 

Een tijdlang zijn we zondagsmorgens gaan fietsen, hij deed dat vooral om zijn calorieën te verminderen.

De kilootjes moesten eraf. Op een gegeven moment had hij daar geen zin meer in. Frans was niet van sport bedrijven, hij was nu eenmaal een Bourgondiër, iemand die van lekker eten houdt en een goed glas wijn drinkt en zich lekker door Ria liet verwennen, want daar was Ria goed in.

 

Frans heeft tot zijn zeventigste doorgewerkt. Ik zei wel eens Frans is dat nu wel verstandig. Je kunt beter afbouwen tussen je 68ste en 72ste. Dat kwam niet im Frage.

Hij heeft op zijn 69ste overal aangekondigd dat hij ermee zou stoppen en heeft met een ongelooflijk aantal dinertjes van de besturen afscheid genomen. Frans had er zelf aan meegewerkt dat je met 70 moet stoppen en het in de reglementen geschreven.

Zo was Frans, regel is regel.

Ik zat zelf ook in een van de besturen waar hij afscheid nam en organiseerde een etentje 3 maanden na zijn 70ste. Het liefst zou hij het etentje voor zijn verjaardag hebben gehad, zo van met 70 ben ik overal vanaf.

 

Het allerliefste keek Frans naar voetbal op TV. Het liefste zelfs keek hij naar twee voetbalwedstrijden op een avond. Al was het een Griekse club tegen Russen, het maakte niet uit als er maar goed voetbal gespeeld werd.

 

Ja, en dan RKC, zijn club uit Waalwijk. Met een seizoenskaart tufte hij dan naar zijn familie in Waalwijk en dan samen op de tribune.

Later toen hij niet meer ging, werd de uitslag van RKC altijd als eerste gevolgd. In het ziekenhuis zei ik dat het toch mooi voor hem was dat RKC weer tot de eredivisie was gepromoveerd. Hij stak zijn duim omhoog. Frans was een van de vele miljoenen Nederlandse mannen die coach wilde zijn. Hij gebruikte dna ook vaak Cruyffiaanse uitspraken. Zo van;

- de jongens doen hun best niet, ze moeten meer achter hun vodden worden

  gezeten.

- ze moeten eerst nog leren dat voetbal een teamsport is.

- ze vallen niet aan, dan kun je niet winnen.

 

Frans en Ria hebben vorig jaar nog hun 50 jarig trouwen gevierd met een etentje. Bij zo’n lang huwelijk is het gemis natuurlijk groot als er een wegvalt. Voor Ria wordt het geen gemakkelijke tijd. Zij was degene die altijd voor Frans klaar stond en hem (laten we eerlijk zijn) erg heeft verwend.

 

Ria de komende tijd veel sterkte gewenst. Misschien helpt het de komende tijd, als je weet, dat Frans bij veel vrienden en collega’s markante herinneringen achterlaat.

Cees en Kitty, Franse, Ilse en Richard zullen steunpilaren voor je zijn in deze moeilijke periode.

 

Frans rust zacht en geniet er nog maar wat van daarboven.